نذر عمل خدا پسندانه ای است که مورد تاکید متون دینی است و سیره اولیاء الهی نیز گواه بر آن می باشد.

حضرت آیت الله سبحانی در پاسخ سئوالی پیرامون نحوه اجرای صیغه نذر، ادله و احکام مربوط به آن را تبیین کردند، با عنایت به لزوم آگاهی مردم از مسائل مربوط به نذر در ذیل این پاسخ، نظرات چند تن دیگر از مراجع عظام تقلید تقدیم می‌گردد.

حضرت آیت الله سبحانی در پاسخ سئوالی پیرامون نحوه اجرای صیغه نذر، ادله و احکام مربوط به آن را تبیین کردند، با عنایت به لزوم آگاهی مردم از مسائل مربوط به نذر در ذیل این پاسخ، نظرات چند تن دیگر از مراجع عظام تقلید تقدیم می‌گردد.

نذر برای غیر خدا دو صورت دارد:

۱٫ نذر کردن برای بندگان خدا به نیّت تقرّب و جلب رضایت آنان (بدون توجه به خشنودی و یا خرسندی خدا).

روشن است چنین رفتاری، نوعی شرک و به منزله بت پرستی است.

۲٫ نذر، عملی خداپسندانه به خاطر تقرب به خدا و جلب رضایت او و هدیه ثواب آن به یکی از اولیای الهی تا از این رهگذر خشنودی خدا به دست آید.

بی‌شک، نذر کردن با چنین قصد و نیت پاک ، کاری پسندیده و درخور ستایش است.

*صیغه نذر

آنچه موجب سؤال می‌شود، و احیاناً افراد را به اشتباه می‌اندازد، تشابه و یکسان بودن دو تعبیر در مقام نذر است.

به حکم این که «نذر» یک امر عبادی است، باید برای تقرب به خدا صورت پذیرد و «ناذر» بگوید: «لِله علیّ ان قُضیت حاجتی ان اذبح هذه الشاة للنبی(ص)».

یعنی: «برای کسب رضا و تقرب به خدا تعهد می‌کنم: اگر حاجت من برآورده شد، این گوسفند را برای پیامبر (صلّی اللّه علیه وآله) ذبح کنم».